İtiraf edin... 

Hangi takımı tutarsanız tutun, tuttuğunuz takım Yılmaz Vural'ın takımına karşı oynadığı zaman merak edersiniz neler olacak diye. Çünkü o şu anda Türk futbolundaki en renkli teknik adam!

Onu yıllardır sinirli yapısıyla, oyuncuları hırpalarken, saha kenarında zıplarken ya da yuvarlanırken görüyoruz. Bunu izlerken de gülüyoruz. Acaba hangi Galatasaray'lı Servet'in hatasıyla gol yediği zamanlarda tepinmez? Ya da hangi Fenerbahçe'li Güiza'nın kaçırdığı onlarca golden sonra Güiza'yı hırpalamak istememiştir? Sorun hangi takımlı olduğunuz, takımınızın durumu ya da buna benzer bir şey asla değil. Yılmaz Vural senelerdir başında bulunduğu kulüplere ruhunu, emeğini fazla fazla vermiştir, vermiştir ki; her yediği golden sonra canı acımıştır. Aynı bizim gibi üzülüp, bizim gibi tepki vermiştir. Medya olarak ona bu kadar tepki verilmesinin sebebi de onun bir taraftar gibi duygularını saha kenarında ya da basın toplantısında tamamen yansıtmasındandır.



Yandaki resim Derwall ile birlikte Galatasaray antrenmanını izlerken 90'lı senelerin başından bir kare. Vural'ı eleştirirken düşünelim hep birlikte acaba kaç tane Süper Lig takımı Kasımpaşa kadar ofansif oynamaya, futbolun güzelliklerini amatörce göstermeye çalışıyor? 

Vural aslında futbol konusunda ihtisas yapmış ender teknik adamlarımızdan. Hem Almanya hem Türkiye'de Spor Akademisi bitirmiş, Futbol üzerine en az tüm spor yazarları kadar ihtisas yapmış bir adamdır Yılmaz Vural. İşte onu sevmememizin sebebi budur! Biz sevmeyiz bilen, okuyan başarıya giden adamı.


Bana kalırsa Vural'ın iki farklı dünyası var. Biri saha içinde oyunun içine giren oyunu yaşayan tekink adam kimliği; asık suratlı bağıran çağıran. Saha dışında ise bu adam bambaşka anlatılamayacak kadar gülen espri yapan içtenliğiyle konuşan bi adam. İçi dışı bir derler ya tam öyle işte. Sen sinirlenme de kim sinirlensin hocam? Aragones, Del Bosque, Skibbe kadar değer veremedik sana! Hadi futboldan anlamıyoruz da, eğlenceli "insan" yanını da mı göremedik?

Herkes Dennis Wise'ı Galatasaray'ın Stamford Bridge deplasmanında oynadığı maçta, sahaya giren göstericiye müdahale etmesiyle hatırlar. Oysa ki Wise'ın benim için anlamı çok başkadır. Abrahamovic Chelsea'yi satın almadan önce Chelsea, Arsenal ve Manchester United'ın  gerek bütçe gerek kadro olarak arkasındaydı. Wise'ın sahada, 1.68 boyuyla gerçek bir lider gibi tüm takımı organize etmesini hala unutamam. Gerçek kaptan "yetenekli çocuk" değil, "sert çocuk" olmalıdır çünkü ancak sahiplenen kavga eden, sinirlenen, takımın ondan sinerji üreteceği adam kaptanlığı kaldırabilir.


Wimbledon'dan Chelsea'ye geldiği dönemde kanat oyuncusu olarak görev alıyordu ancak savaşçı yapısı nedeniyle orta sahanın ortasında görev alması fazla uzun sürmedi. Ranieri'nin kadro gençleştirme operasyonuna kurban gitmeden önce Chelsea forması altında tam 445 maça çıktı. Agresifliği yüzünden 98/99 sezonunda 15 maçtan fazla kaçırdı.


Chelsea döneminde agresifliği çok defa başını yaktı. Alex Ferguson onun agresif yapısını "Boş bir evde bile kavga çıkartabilir." şeklinde özetledi. Agresifliğini kontrol edebildiği zamanlarda takıma katkısı yadsınamazdı. Wise, Chelsea taraftarları tarafından her zaman gerçek bir kaptan gerçek bir savaşçı olarak hatırlanacak, bizse onu PKK'lı göstericiyi yaka paça dışarı atmasıyla anımsayacağız.


Futbol her zaman futbol olarak akılda kalmıyor...